اشعار

بی تو گذشت آن هـیجانـی که داشتیـم            آن عشق پـر شـرار نهانی که داشتیم

روزیّ مـا نـبــود بـبـیــنـیــم شـاه را            نـاکـام مـاند عـمـر جـوانی که داشتیم

دارد به سمت قبـر مرا میکشد کسی            طی شد بـدون یـار زمانی که داشتیم

حتی "دعای عهـد" مرا با وفا نـکـرد            سـمت گـنـاه رفت، تـوانی که داشـتیم

از بس زبانمان به دعـای تو لب نزد            "لکنت گرفت بی تو زبانی که داشتیم"

از بس گناه روی دلم را سـیـاه کـرد            پنهان شد آن عیار عـیـانی که داشتیم

این گرگ نفس آمد و ما را به خاک زد            با دوری از حضور شبانی که داشتیم

بی تـو چـقــدر زنـدگـی مـا تـبـاه شـد            مرداب شد همین جَـرَیانی که داشتیم

با دوری از توعمر به دردی نمیخورد            آجر شده است لـقمـۀ نـانی که داشتـیم

فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست           سجادۀ زر دوز که محراب دعا نیست!

گفـتند سر سجده کجـا رفـتـه حــواست؟           اندیشۀ سیّال من، ای دوست، کجا نیست؟

از شدت اخلاص من عالم شده حـیـران           تـعـریف نباشد، ابـداً قصد ریــا نیـست!

از کـمـیـّتِ کار که هر روز ســه وعده           از کیفـیتش نیزهمین بس که قضا نیست

یک‌ذره فقط کُندتر از سرعت نور است           هر رکعتِ من حائز عنوان جهانی‌ست!

این سجدۀ سهو است؟ و یا رکعت آخـر؟           چندی‌ست که این حافظه درخدمت ما نیست

ای دلبــر من! تا غم وام است و تــورم           محـراب به یـاد خــم ابـروی شما نیست

بی‌دغدغه یک سجدۀ راحت نتوان کـرد           تا فکـر من از قِسط عقب‌مانده جدا نیست

هر سکه که دادند دوتا سـکـه گـرفـتـنـد           گفتند که این بهرۀ بانکی‌ست،ربا نیست!

از بـس‌که پـی نـیـم ‌وجـب نانِ حـلالـیـم           درسجدۀ ما رونق اگرهست،صفا نیست

به به، چه نمازی‌ست! همین است که گویند           راه شـعـرا دور ز راه عــرفــا نـیـسـت!

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو           با این حباب در پـی کسب شـرف مرو

چشم کـریم مـانده به راهت که در زنی           بیهوده پس به این طرف و آن طرف مرو

هرجا که بنگری سخن از روی یار ماست           قـبله یکیست هر طرفی  بی هدف مرو

دنیا محل خـوف و رجـای قیـامت است           بی غصه هیچ جا پی شور و شعف مرو

گـنجینـۀ میان جهان عشق حـیـدر است           بی عشق مرتضی پی صید صدف مرو

ایل تو سائل علی و راهشان علی است           در سـائـلی خلف شو ولی نا خلف مـرو

گر طالبی به چـشـم بـبـیـنی بـهـشت را           جایی به غـیـر مـرقـد شــاه نجـف مـرو

باز اين چه آتش است كه به خرگاه می رود            كـز آن شرر به مسجد و خانـقاه می رود

جای نــفـس بـه سـيـنـه ز دل آه می رود            اين مـوج مد چـيـسـت كه نـاگاه می رود

دريـای درد كـيـسـت كه در چاه می رود

کـي مـی شـود تـمـام خـدا روزگـار شوم            كـوفـه شـود خـراب كه بـاشد ديـار شوم

جـانم به لب رسيده از اين انـتـظار شوم            اينـسان كه چرخ می گذرد بر مـدار شوم

بــيـم خــسـوف و تــيـرگـي مـاه می رود

غم در سراچه دل ما خوش خزيده است            دل را زمان نـاله و شـيـون رسيده است

مـــرغ دل از قـــفـس تـن پــريـده اسـت            گوئی كه چرخ بوی خطر را شنيده است

يك لحـظـه مكث كرده به اكـراه می رود

ذرات عـالــمـنـد پـريـشان و دل غــمـين            جـن و مـلـك هـمـه دل مُــرده و حـزيـن

گوئی كه چرخ بهر غزائی است در كمين            آبـسـتن عـزای عـظيمي است كايـنچـنيـن

آسـيـمـه سـر نــسـيـم سـحـرگـاه می رود

زهـرا دوباره بـا قـد خم گـشـته مـيـزبان            گوئي ز عـرش آمـده پـيـشواز مـيـهـمان

آخـر شده فـراق دو هـم درد و هـم زبـان            ديـشب فرو فـتـاده مـگـر مـاه از آسـمان

يـا آفـتـاب بـه روي زمـيـن راه می رود

اين لرزش زمين و زمان از برای چيست            بر جان عاشقان ز چه روئی قرار نيست 

امشب زمـين بـرای غريـبي او گريـست            در كوچه های كوفه صدای عبور كيست

گـويـا دلی به مـقــصد دلـخـواه مـی رود

پرواز مرغ عشق چه زيبا و ديدني است            ديدار دوست به شرط بلا هم خريدني است

چون درد هـجر درد عظيـم نديدني است            مرغان نوحه خوان سحر را چه شيوني است

وقـتـي كه او بـه جـانـب درگـاه می رود

گـيتي شود يـتيم ولی رفتـه چون بخواب            قـرباني عـدالـت خـود گـشـته عـدل ناب

(سائل) نگر دعای علی گـشـته مستجاب            دارد ســر شـكــافــتــن فــرق آفــــتــاب

آن سايـه ای كه در دل شـب راه می رود

شب يـلـداي فـراق تـو دگــر آخــر شـد           سوختم از غم هجـر تو وليكن سر شـد

فـاطـمه يـاس بخـون خـفـتـۀ نيـلوفـريـم           شـو مهـيـا كـه مهياي سفـر حـيـدر شـد

وز شب هجرت  تو تا دم مـرگـم كارم           خـواندن سوره محبوب دلم كــوثـر شـد

دم به دم  مـنـتـظر لحظه  ديــدار شـدم           دردها عقده شد و در دل من مضمر شد

آيت غـربت و مظلومي من اين بس باد           كـه تـسلاي  دل غـم زده ام  دخـتر شـد

درفراق وغم مظلومي  تو فـاطمه جان           چاه محرم به دل و ديده به خون ساغرشد

كودكانت چوعلي يكسره دلتنگ تـوأنـد           كارشان خـوردن خونابه ز چشم تر شد

حال هـنگـام وصال تـو رسيد ست مرا           قاتـلم خيز كه پر، صبر علي ديگر شد

قـاتـلم خيز كه ايوب دلـم بي تاب است           قـتـلگـاهم نه اينجاست كه آن معبـر شد

فاطمه ديدن روي  تو وضو ميخـواهـد           زين سبب چهره ام از خون سرم احمرشد

من چو توبا دومدال آمده ام سـوي جنان           يك نشان بر دل غمديده و يك بر سرشد

من ندانم که چه آمد سرِ حيـدر( سائل)           ليـك دانم كه گــل خاطـر او پـرپر شـد

با ذکر یــاد و نام عــلـی مست میـشوم            هـر لحظه با کــلام عـلـی مست میشوم

دانه ز دست هر کس و ناکس نمیخورم            چون که به روی بام علی مست میشوم

وقتی که نام ســاقــی کــوثــر می آورم            آنجا به احــتــرام عــلــی مـست میشوم

جمع اند دور نـور علی عـاشقان و من            همــواره با غــلام عــلـی مست میشوم

رو میکنم به سمت نجف نیمه های شب            از دور با ســلام عــلـی مست میـشـوم

بعد از نــمــاز موقع تـسـبـیــح گـفـتـنم            هوهو کنان ز جــام عـلی مست میـشوم

ذکــرم شده عــلــی مــددی والی الولی

یا مظهر العجایب و یا مرتـضی عـلـی

عطرش ز کعبه آمد و عــالــم بهار شد            دنــیــا بــرای دیــدن او بــیــقــرار شـد

از سینه چاک بودن کعبه مشخص است            آئــیــنــه صــفــات خــداونــدگــار شــد

وقتی ز کعبه شمس جمالش طلوع کرد            خورشید از ریــاست خود برکــنار شد

هر شب در آسمان رخ ماه اعتبار داشت            تابید روی حیــدر و بی اعــتــبــار شد

درعرش با خدای خودش رفت وجلوه کرد            وقتی به روی دوش پــیـمبر سوار شد

کعبه ندیده بود کسی را به این مــقــام            از برکت عــلی ست ولایت مــدار شد

نیــرو گــرفت بازوی پیــغــمـبـر خـدا

از قــدرت حـمـایت و نیروی مرتضی

دنیا اگر نداشت عــلــی را بقــا نداشت            بی مرتضی و فـاطمه دنیا صفا نداشت

کار تــمــام خلق به پــایــان رسیده بود            دنیــا اگر ولایت شــیــر خــدا نــداشت

این طور شسته رفته به ماهـا نمیـرسید            اسلام اگر حمایتی از مرتضی نداشت

دنیا اگر که عــاشق روی عــلــی شـده            چون که از اولش چوعلی مقتدا نداشت

پیراهـنـش اگرچه چنین وصله دار بود            مولا به جز خـدا به کسی اعتنا نداشت

آمــد خــدای را به زمیــن ها بـیــاورد

کـفــوی برای حـضرت زهــرا بیاورد

وقتی که جنگ را به عدو مثل نار کرد            سیل هجوم لشکــریان را مــهــار کرد

وقتی شبیه شیر به خــیــبـر هجـوم برد            به به ببین که هیبت مولا چه کار کرد

در جنگ خــنــدق این اسـدالله را بـبین            غرش نکرده لشکر دشمن فــرار کرد

تا بر کــمــان ابـروی خود تیر را نهاد            پلکی به هم گذاشت یلان را شکار کرد

با نعره ها و عربده ی تیغ ذوالـفــقــار            دنیا به ناز شست عــلـی افـتـخـار کرد

آندم که نام فــاطـمـه روی لبش نشست            با ذوالفقار خود همه را تار و مار کرد

بیخود که نیست او اسدالله حیــدر است

دنیا حقیر حضرت ساقی کــوثــر است

دل را اگــر که مست میِ تاک می کند            بــار گــنــاه قـلب مــرا پــاک میـکـنــد

اعجاز میکند به خــدا حضرت عــلــی            این خاک را به یک نظر افلاک میکند

زهرا که هست تیغ عــلی خوب میبُرد            او با دعــای فــاطـمـه کــولاک میـکـند

او صاحب صفات خــداونـد اکبر است            در گــود معــرفت همه را خاک میکند

هرگز عجیب نیست اگر بیت کعبه هم            سیــنــه بــرای آمــدنـش چــاک میـکـند

او از ضریح خویش به من شورمیدهد

وقتی که تشنه می شــوم انگـور میدهد

آنانکه خــاک پای غـلامــان حــیــدرند            محشر که میـرسـد همه پیش پـیـمـبرند

آنانکه رزق خویش از این سفره می برند            یعنی که با ابــوذر و سـلـمان بــرادرند

آری تمام ما به عــلـی ختم می شــویم            چون شیــعــیــان واقعی از نسل قـنبرند

آنانکه از پــیــالــه او آب می خــورنـد            شیــعــه شــدند اگر همه مدیون مادرند

این را بگو به هرکه گــدای عــلی نشد            عــالــم به زیــر پــرچـم ساقی کوثرند

هرکس علی عــلــی نکند خوار میشود

در پنــجــه های نفس گــرفـتـار میشود

این دست ما و دامن احسان تو عــلــی            هر شب نشسته ایم سر خوان تو عـلـی

قوم عجم که نسل به نسل عاشق توأنـد            بایــد دعــا کنند به ســلــــمان تو عـلی

آقا به جــان حضرت زهــرا مرا بخـر            تا که روم به زمــره خــوبـان تو علی

ماه رجب شده نــظـری کن امام عشق            بی برکت است سفرۀ بی نان تو عـلـی

مــسـتتــم هنــوز مثــل تمام ملائک از            عطر نــمــاز صبح در ایـوان تو علی

آقا چه می شود که مـسـلـمـانمان کـنی

ما را نجف دوبــاره تو مهمانمان کنی

امـــام اول و افــطار آخــریــنش بــود           که دخترش به دعا دست بر فلک برداشت

اگرچه سفره اش از نان و شیر رنگین بود          «علی به خاطر زخم دلش نمک برداشت»

دوچشمه وقف غم مردم از دو چشمش کرد          چه آبها که از این چشمه مردمک برداشت

علی که از جگر خود کباب داشت به عمر         برای دل نمک از سفـرۀ فــدک برداشت

نبود چاه، زمین گـرچه سنگ بود دلش          ز یک تـلـنگـرِ آه عــلی، تَرک برداشت

گذاشت مِهر علی بر نماز، مُهـر قـبول          خدا عیار عبادت به این محک برداشت

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت            شبها به شانه نان و رطب می کشید و رفت

افـسـوس قــدر و منـزلـتـش را نداشتند            تا در جوار کـوثــر خود آرمیـد و رفت

زهرا همان علی و علی نیز فاطمه است            شکـر خدا فــراق به پایان رسید و رفت

مردی که شـاهـد صدمات مـدیـنـه بـود            یک روز مرد ... و درسحری شد شهید و رفت

گرچه کنار بسترش از مردها پر است            اما دریغ مـحسن خـود را نـدیـد و رفت

سکــوت می وزد و دیـده ها پریشانند           ستاره های حــرم بیـقـرار و گـریانند

هــزار آدم آواره ی پـریـــشـان گــرد           دوبــاره منتـظـر ســوره های انسانند

قنوت نافله ها هم ز درد می ســوزند           به یاد منبر و محراب روضه میخوانند

ندیده بود کسی بی کسی از این بــدتر          از اینکه تا به قـیـامت یـتـیـم می مانند

تمام کوفه پر از ردِّ اشک های علیست           و چــاه ها که پر از نـاله های پنهانند

شکست فـرق نماز خــدا به شمشیری           به من نگو که دگر کـوفـیان مسلمانند

هنوز خون سرش روی فرق محراب است           و جـمع قـبـله نـشیـنان هـنوز گـریانـند

هنوز کـوفـه و شهر مـدینه می گـریند           و بین یک در و دیوار روضه میخوانند

الهی کوفه را لطف و صفا نیست            نشان از ناله های مرتضی نیست

تــمــام نـخـلـهـا چـشـم انتـظـارنـد            که آبی بهتر از اشک وفــا نیست

یـتـیـمـان چـشـم بر در بـیـقـرارند            خبر از نان خـرمـای خــدا نیست

فـقـیـری گوشـۀ ویــرانــه گـریـان            غم او را کسی مشکل گشا نیست

ولی نـامـرد مـلـعــون ابن ملـجـم             شده خندان و در چشمش حیا نیست

نمک نشناس می خـنـدد به زینب

که زینب شد یتیم ای وای امشب

غـریـبـانـه ترین تـشـیـیـع پـیـکــر            شـده امشب بـپـا از بـهــر حـیــدر

علی را نیمه ی شب غـسـل دادند            رود در نـیـمــه شب پیش پـیـمـبـر

بــه استـقـبـال او زهـــرا بـیــایــد            به هــمــراه گــل نـشـکـفـتــه پرپر

علی درد و غمش را برد با خود            که عمرش بود درد و غم سـراسر

ز هر زخمی برایش سخت تر بود            که بـیـنــد چـهـرۀ نـیــلـی هـمـسـر

همان که این جهان نشناخت او را

میــان درد و غــم انـداخـت او را

علی نشـناخته از این جهـان رفت            دل بـشـکـسـتـه با درد نهـان رفت

به دیــده خــالــی از تصویر نیلی            به حنجر داشت از غم استخوان رفت

علی شد پیر از این غصه یـارب            چرا یارش از این دنیا جوان رفت

همان یــاری که بین کوچه افـتاد             صـدای نـالـه اش تا آسـمــان رفت

علــی راحت شد از داغ مـدیـنـه             به سوی بانوی قــامت کمان رفت

امیـرالمؤمنین رخت سفــر بست

سرش بشکسته بود و چشم تر بست

صبـرم تـمـام شد کـفـنـم را بیـاورید            رخت رهــایی از بـدنـم را بـیـاورید

روحم میان این قفس تنگ خسته است            ازعــرش نـور، پـیـرهنم را بیاورید

هرجا که هست فاطمه آنجاست خانه ام            من را بـریـد یـا وطـنـم را بیـاوریـد

با یاد چــادرش نفسم تنـگ می شود            آن یــادگــاری کـهـنـم را بـیــاوریـد

دنیـا جـهـنـمـی شــد از آتـش فــراق            تــابــوت من، بهشت تنم را بیاورید

خدایا مشکل از کار منِ مشکل گشا وا کن           بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی           بیا امشب علی را بین شهـر کوفه پیدا کن

من از تو یاد دارم فاطمه عجِّل وفاتی را           بیا مرگ مرا از حق به جای من تمنا کن

نشانِ من نمیدادی اگر آن روز رویت را           کنون رخسار سیلی خوردۀ خود را هویدا کن

طبیبم را بگو زینب که من دارو نمیخواهم           ز خاک چادر زهرا تو زخمم را مداوا کن

بدان ای کوفه، بر من تا توانستی جفا کردی          گذشت آب از سرم اما تو با زینب مدارا کن 

در دل محراب خون جای من است            نــغــمــۀ تـکــبـیــر آوای مــن است

روزه ام را در سـحــر قـاتـل گشود            زان بخون آغشته لب های من است

بر خــدای کعـبه گـشـتـم رسـتـگــار            با شهــادت چـون تـمـنّــای من است

خون دل هایی که خــوردم سال ها            از ســرم جـاری به سیمای من است

ای عــدالت می شوی دیگر یـتـیــم            کـز جـفـا بگـسسته اعضای من است

هر چه می خواهی ببین زینب مرا            کـآخـریـن ســاعــات دنیای من است

گرچه ضرب تیغ زهر آلود خصم            آتـش افـکــن بر ســراپــای مـن است

ســرد می آید که بر جــانــم هـنوز            شـعـلـه ها از داغ زهــرای من است

گر چه زخــم سـر شهـیـدم می کند            قــاتــل مـن داغ دل هــای مــن است

کنــار من، صدف دیــده پُر گهر نکنید            به پیش چـشـم یتیمان، پـدر پـدر نکنید

تــوان دیــدن اشک یـتیم در من نیست            نثار خـرمن جــان عـلی، شــرر نکنید

یکی یتیم که هم بــازیش منم، تنهاست            شما زمرگ من آن طفل را خبر نکنید

اگر چه قاتل من کرده سخت بی مهری            به چشم خشم، به مهمان من نظرنکنید

اگرچه بال و پرکودکان کوفه شکست            شما چو مرغ، سر خود به زیر پر نکنید

از آن خرابه که شب ها گذر گه من بود            بدون سـفــرۀ خــرما و نـان گذر نکنید

به پـیـرمــرد جــذامی سلام من ببـرید            ولی ز مرگ من او را دگر خبر نکنید

ز کوچه ای که گرفتند راه مــادرتـان            تـمـام عـمـر شما هم چو من گذر نکنید

اگـر نگــاه کـنـی پـیـش پای چـشمـانت            یـتـیـم پُــر شده در کوفه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کـوفه آقـا که            گـرفـتــه بــاز دوبـاره هـوای چشمانت

به غـیــر اشـک خـجـالت نـداشــتـم آقا            نـداشـتـم که بـیــارم بــرای چـشـمـانـت

و در قـبــال تـمــام جــفــای چـشـمـانـم            ندیـده ام به خــدا جـز وفــای چشمانت

نـشـستـه ام که کـمـیــل نـگــاه تو بـاشم            که مستجـاب شـوم با دعــای چشمانت

تو مُهـر سـجـدۀ من؛ تو ابـوتـراب منی            رواست اینکه بـیـفـتم به پای چشمانت

و یـطـعـمـون علی حُـبّـه شـمـا هـسـتـید            منم اسیر و یـتـیــم و گــدای چشمانت

بخوان دو آیه برایم؛ دو آیـه از چشمت            سپس مرا بنشان در حــرای چشمانت

چه دیده ای که دوچشمت دو کاسۀ خون شد            چه دیده ای به مـدیـنه، فدای چشمانت

به پیش چشم تو یاس تو را چقدر زدند            چـقـدر صبر نـمـوده خــدای چشمانت

و میخ، قصۀ تلخی ست در نگــاه شما           که سال هاست گرفته عزای چشمانت...

درد دلهـام برای تو حسین بسیار است            بسته ام بار سفر چشم به راهم یار است

خوشی عمر مرا بود به نه سال فقـط            بعدِ زهرا علی از دست فلک بیزار است

ابن ملجم به خیالش که مرا کُشت ولی            قاتل اصلی من ضرب در و مسمار است

حسن از کوچه چه دیدست که نالان باشد            که هنوزم که هنوز است دلش بیمار است

به ابالـفـضل سپردم که کـنـارت باشد            او گرفتار تو و در همه جا غمخوار است

بیـشـتـر از همه دلواپس زینـب هستم            که به هر شهر اسیرِ سرِ هر بازار است

زیور آلات به همراه مبر کرب و بلا            اُلفت مـردم کـوفـه به طلا بـسـیار است

با خود بگذارید كه نجــوا كنـد امشب            این روح مگر بال و پری واكند امشب

یك لحظه دگر طاقت این هجـر ندارد            سخت است تحمل، غم زهرا كند امشب

این فرقِ ترك خورده تسلی شدنی نیست            جــز فاطمه اش كیست تسلا كند امشب

اسرار مگوی عــلــی و چــــاه بمــاند           بـا فــاطمه خــود حلِّ مـعما كند امشب

مردی كه جدا از دل محراب نمی شد           بایست که بــالِشت، مصـلی كند امشب

ایكاش بگویند به زینب خـبری نیست            بگــذار پــرستــاریِ بـابـا كــند امشب

شد زنده دگر بـار شب سخت وصیت           بگذار كــمــی زمزمه مولا كند امشب

زان بسته كه جبریل سفارش به نبی داشت           بـایــد كفنِ تــــازه تــری واكند امشب

فرمود: حـسینم! حسنم سخت غریب است           بسیـار دعــا زینب كبـــری كند امشب

این سنّتِ تشییعِ غـریـبانه به جــا ماند           میخواست علی یاد ز زهرا كند امشب

صحبت زحسین و حرم و مشك وعـلم شد           این هاست سفارش كه به سقّا كند امشب

گاهی به عـلـمدار سپـارد حــرمش را           گـاهی سخن از اكبــر لیـلا كند امشب

فرمود كه: قاتل به شما گرچه اسیر است           با او حسنــم خــوب مـدارا كند امشب

غافل نشود هیچ كس از قــوت یتیمان           نان و نمــك و شیــر مهیّــا كند امشب

دل! دست توسل به عنایات كه داری؟           پــروندۀ ما را عـلی امضا كند امشب

ای كـاش بگیرند از امـروز سـحـر را            ای اهــلِ حــرم سیـر بـبـیـنـید پدر را

شمشیر پُر از زهــر گرفته ز طبـیبان             بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

جز تو چه كسی عفو كند قاتل خود را             آن قاتلِ خوابیده ی عـمـری دمِ در را

بــاور نكند كـوفه كه تو اهلِ نـمــازی             وامانده دهانش كه شنیده ست خبر را

سخت است ولی بــاز برای دلِ زینب             یك روز به تـأخـیـر بـیـنـداز سفر را

با آنـکـه اسـتـقـامت تـو فــرق می کـند            این روزهـا حـکـایت تو فـرق می کند

اینجاست درد، دشمنت آخر غریبه نیست            بعد از رسول، غربت تو فرق می کند

دستان حـیـدری تو را صبر بسته است            با دیـگــران اســارت تو فـرق می کند

دستی که روی فاطمه ات را نشانه رفت            فـهـمـیـده بود غـیـرت تو فرق می کند

سیـلی به روی ام ابـیـهـا تو را شکست            آقــای من! مـصـیـبـت تو فرق می کند

گـفـتـنـد بـعـد فـاطـمـه از پــا فـتـاده ای            حــق داشـتـی امـانـت تو فـرق می کند

سی سال پیش! این در و دیوار شاهدند            اصـلاً شب شـهــادت تو فـرق می کند

عــالــم و آدم کند گـریــه برای عــلـی            حیف که در خاک رفت قدّ رسای عـلی

نـخــل بوَد مـنـتـظـر چاه بوَد بی‌قــرار            حیف که خاموش شد صوت دعای علی

گریه کند صبح و شام اشک فشانَد مدام            تا که عــدالت زند بـوســه به پـای علی

زندگی بی‌علی سخت‌تر از مردن است            کاش که ما می‌شدیم کشته به جای علی

دامن محرابِ خون گشته بر او قـتلگاه            مسجـد کـوفـه شده کـرب و بـلای علی

تـیـغ به دشمن دهد، بــذل به قـاتـل کند            گـر ببرد کــودکی شـیــر بــرای عـلـی

مسجدیان یک طرف جمله گشایید صف            تا که یـتـیـمان نهند سر به سـرای علی

پیر فـقـیـری زند بر سر و بر سینه‌اش            طفل یـتـیـمی شـده نــوحـه سرای علی

بذل و عنایت ببین لطف و کرامت ببین            قـسـمت قـاتـل شده سـهـم غــذای عـلی

می‌دمد از سنـگ‌ها نــالــۀ «یا سیدی»            می‌چکد از نخـل‌ها اشک عــزای علی

ثروت هر کس همان مال و منالش بوَد            هستی «میثم» بـوَد مهـر و ولای علی